Sezon 1952-53 Lazio zakończyło na dziesiątym miejscu, zaledwie cztery punkty ponad strefą spadkową. Pozytywnym akcentem były dwa zwycięstwa w meczach derbowych. Podczas tych rozgrywek Lazio stracił swojego charyzmatycznego prezydenta Zenobiego, który spędził w rzymskim klubie całe swoje życie, szefując mu w różnych okresach: latach 1927-28, 1929-32, 1932-34, 1938-39 oraz 1949-53.

W kolejnym sezonie nasza drużyna finiszowała na jedenastym miejscu. Warte zapamiętania są dwa świetne mecze z Juventusem: wiktoria 2:1 w Rzymie i bezbramkowy remis w Turynie. W tym drugim pojedynku, bramkarz biancocelesti sparował rzut karny Bonipertiego. Niestety, podczas tych rozgrywek, Lazio przerwało swoją wspaniałą serię meczy derbowych bez porażki.

Rok później, nasz klub ponownie kończy ligę na 11 miejscu. Po fatalnym początku, Lazio wróciło na właściwe tory, notując po drodze ważne sukcesy, takie jak pokonanie u siebie Interu, prowadzonego przez "Maga" Herrerę, czy triumfy nad Juventusem i Romą.

Latem 1955 roku klub był bardzo aktywny na rynku transferowym. Wynikiem było przybycie do stolicy szwedzkiego napastnika Selmossona oraz dwóch włoskich snajperów: Bettiniego oraz Mucinelliego. Trio to zdobyło w pierwszym roku gry w Lazio 32 spośród 54 goli drużyny. Początek rozgrywek nie był jednak zbyt obiecujący. W pierwszych sześciu meczach udało się uzyskać jedynie cztery punkty. W styczniu nowym trenerem został Jesse Carver, zastępując duet Ferrero - Copernico. Odtąd Lazio rozpoczęło marsz w górę tabeli, zakończony na trzecim miejscu. Było to wówczas drugie w historii osiągnięcie klubu z Rzymu. Lepiej Lazio wypadło jedynie w rozgrywkach 1936-37, gdy zostało wicemistrzem Włoch. Co więcej, w kolejnych rozgrywkach biancocelesti powtórzyli swój wyczyn sprzed roku, ponownie kończąc na trzecim miejscu. Pomimo złego startu, znów świetna druga część sezonu pozwoliła uzbierać 41 punktów, co dało lokatę na najniższym stopniu podium. Tylko siedem oczek brakło Lazio do mistrza Italii, Milanu i zaledwie jedno do drugiej Fiorentiny.

Niestety, nie udało się naszej drużynie podtrzymać tej dobrej passy. W sezonie 1957-58 ukończyła ona rozgrywki zaledwie cztery punkty powyżej strefy spadkowej, z najgorszą w lidze różnicą bramek.

Jednakże, 24 września 1958 roku Lazio osiągnęło swój pierwszy w historii wielki sukces, zdobywając Puchar Włoch. 50 tysięcy szczęśliwych fanów było świadkami zwycięstwa 1:0 nad Fiorentiną na murawie Stadio Olimpico. Zwycięskiego gola zdobył w 30 minucie Prini. Oto zwycięski skład: Lovati, Lo Buono, Janich, Carradori, Pinardi, Pozzan, Bizzarri, Tagnin, Tozzi, Fumagalli, Prini. Trenerem był wówczas Fulvio Bernardini.

Z drugiej strony, Lazio nadal rozczarowywało w rozgrywkach Serie A, zajmując jedenaste miejsce w sezonie 1958-1959 i dwunaste rok później, z przewagą pięciu punktów nad pierwszym spadkowiczem. Degradacji nie udało się uniknąć w sezonie 1960-1961. Lazio wygrało jedynie pięć spośród 34 meczów. Tragedii próbowało uniknąć aż trzech trenerów (w kolejności: Bernardini, Enrique Flamini oraz Carver) oraz dwóch prezydentów (Andreę Ercoliego zastąpił Constantino Tessarolo). Na próżno. Niespodziewanie, w tym fatalnym roku, udało się biancocelesti dojść aż do finału Pucharu Włoch. Tym razem jednak Fiorentina była górą.

W ten sposób, po raz pierwszy w swojej historii, Lazio zmuszone było grać w Serie B. Skład został mocno przemeblowany, co skutkowało w sezonie 1961-62 licznym wahaniami formy. Ostatecznie pierwszy klub Rzymu zajął czwarte miejsce, tylko punkt za Napoli i Modeną , które wywalczyły awans. Było to spore rozczarowanie, tym bardziej, że w bezpośrednim meczu z Napoli, sędzia nie uznał gola dla Lazio, mimo, iż piłka wleciała do bramki, a następnie przeleciała przez dziurę w siatce. Niesamowite, lecz prawdziwe ! Mimo, iż w owym sezonie oba rzymskie kluby grały w różnych klasach rozgrywkowych, spotkały się na boisku. W ćwierćfinale Pucharu Włoch lepsza okazała się Roma, eliminując Lazio dzięki lepiej wykonywanym rzutom karnym.

Sezon 1962-1963 oznaczał znów Serie B. Pierwszą rundę biancocelesti zakończyli na szóstym miejscu, ale wiosną grali coraz lepiej, kończąc sezon na trzecim miejscu. To wystarczyło do zapewnienia sobie awansu, po dwóch latach w piekle.